Sakarya’nın Adapazarı ilçesine bağlı Tuzla Mahallesi’nde yaşayan İhsan ve Aynur Özcan çiftinin en büyük evladı olan 38 yaşındaki Murat Özcan, çocukken geçirdiği ateşli hastalık sonucu engelli hale geldi.
İki eli kalem tutmadığı için okula alınmayınca kardeşinin dayanağı ve kendi gayretiyle okumayı öğrenen, ilkokul, ortaokul ve liseyi de dışarıdan bitiren Özcan, yakınlarından etkilenerek illüstrasyon sanatıyla ilgilenmeye başladı.
Kullanabildiği tek eliyle bir grafikerin 30 dakikada çizdiği çalışmayı tahminen haftalar, aylar sonra bitirmek zorunda kalan Özcan, azmi ve kararlılığıyla etrafına örnek oluyor.
Yaşadığı, gözlemlediği olayları sanatına yansıtan, çalışmalarını takviye görmesi halinde vakit zaman sergileme imkanı bulan Özcan’ın en büyük hayali, üniversite okuyup kendisini bu alanda daha fazla geliştirmek.
SAATLERCE ÇALIŞMASI GEREKİYOR
Hayatını annesine bağlı olarak sürdüren engelli Murat Özcan (38), AA muhabirine yaptığı açıklamada, küçük yaşlardan itibaren elleri kalem tutmadığı gerekçesiyle okula alınmadığını söyledi.
Marmara zelzelesinden sonra meskende ders çalışan bir akrabasından etkilenerek, vakit içerisinde okumayı öğrendiğini aktaran Özcan, “Diploma almak istedim lakin ellerim tutmadığı için okula gidemedim. Kalemle olağan bir insanın yaptığı şeyi yapamıyorum. Bilgisayar faresini bile zorlukla kullanıyorum. Bazen aylarımı alıyor, saatlerce çalışmam gerekiyor.” diye konuştu.
Özcan, illüstrasyon sanatına akrabası ve kardeşleri sayesinde ilgi duymaya başladığını lisana getirerek şunları kaydetti:
“Ben de ‘Grafiker olacağım.’ dedim. Grafikerlik sürat isteyen bir şey, hızla bir şeyi yapmanız gerekiyor. Bir şeyi çizene kadar günler geçiyor, olağan bir insanın bir saatte ya da yarım saatte bitirdiği şeyi ben 1-2 haftada, bazen 3-4 ayda yapabiliyorum. Mesela bir proje vardı, o proje 1,5 yılımı aldı. O nedenle grafikerlik yapamadım.”
“DÜNYAYA BOŞ OTURMAYA GELMEDİK”
İki elinin tutmadığını, sağ tarafını hiç kullanamadığını anlatan Özcan, illüstrasyon çalışmasıyla engellilerin de bir şeyleri başarabileceğini göstermek istediğini tabir etti.
“Bir biçimde üretime katkımız olsun istiyorum.” diyen Özcan, “Bu dünyaya boş oturmaya gelmedik. Ölüp gittiğimizde ardımızdan bir şeyler kalsın istiyorum. Bu yüzden bunları çizdim, çizerken sıkıldığım vakit şiir, kısa öykü yazdım, güfte yaptım. Engelli kardeşlerime tavsiyem, üretsinler. Engelli beşerler dünde vardı, bugün de var, yarın da olacak. Gelecekte engelli bireylere neler bırakabiliriz? Beethoven, kulakları duymadığı halde beste yapmış, bırakmış. Ortadan yüzyıllar geçmiş, onun yapıtları konuşuluyor. Neden içimizden de bu türlü sanatla ilgilenen beşerler çıkmasın.” ifadelerini kullandı.
Özcan, ilkokul, ortaokul ve lise diplomasını dışarıdan hocaların yardımı sayesinde aldığını lisana getirerek, iki hayali olduğunu, bunlardan birinin üniversite diploması almak, oburunun de şiir kitabı çıkarmak olduğunu belirtti.
Anne Aynur Özcan da ateşli hastalık geçirmesi sonucu engelli hale gelen oğlunun her şeyiyle ilgilendiğini, hayatını onunla sürdürdüğünü söyledi.
İllüstrasyon çalışmalarını çok beğendiğini lisana getiren Özcan, “Oğlumu çok seviyorum, onunla gurur duyuyorum. O benim bir adedim. İnşallah çalışmalarına karşılık bir şeyler alır. Sayın Cumhurbaşkanımızdan sahip çıkmasını, iş imkanı vermesini istiyorum.” dedi.
