Babacan Pesenkurdu, şiire, ömrüne, eşine, çocuğuna, kısaca hoş olana âşık bir adam. Yüz yüze olamadı sohbetimiz. Beğenilen yüz yüze olmuş kadar samimi hissettirdi. Sanırım beni en çok öyküsüyle ilgili söylediği şu cümle etkiledi:
“Bu benim öykümün, ta kendisi. Ve bunu bu kadar kısa ve öz cümleler ile anlatabildiğim için, eminim ki merhum babamın da gözleri dolmuştur.”
Sevgili Babacan Pesenkurdu, bu türlü hoş bir kanıyı hangi baba hissetmez ki!
Öyle işte… Çok duygusala bağlamadan sohbetimize geçiyorum. Ben şiir sözümü aldım nasılsa…
HİÇ OLMAYI İSTEYEN BİRİYİM
– Babacan Pesenkurdu kimdir? Kendinizi nasıl anlatırsınız?
Hiç olmayı isteyen biriyim. Heybe ne kadar dolarsa dolsun, her an bildiklerinizin bir kısmı değişebiliyor. Aslında lakin, her şey olduktan sonra hiç olabileceğimi biliyorum. O yüzden işim güç, biliyorum. Lakin diyorum ki kendi kendime ‘’Önemli olan yolu bitirmek mi? Yoksa yolda olup, şuurlu bir biçimde, gidebildiğin kadar gidebilmek mi?’’ Sanırım ikinci soruyu cevapladım ve o istikamette ilerliyorum.
(Babacan Pesenkurdu)
– Yazmaya ne vakit ve nasıl başladınız?
Okumaya çok küçük yaşta başladım. Sappho şiirleri istikamet verdi aslında hayatıma. Merhum babam ve merhum amcam, çok okuyan insanlardı. Ve bir çocuk, büyüklerinden ne görürse onu taklit etmeye başlıyor hayatında. Ortaokul çağlarımda şiir yazmaya çalışarak başladım edebiyata. Sonra müzik kelamları filan, ilerledi bu bu türlü. Evvelce ‘’Sevgi Yolu’’ daha otantik bir yerdi. Gümüş takıların yapıldığı, sahafların bulunduğu, ressamların, müzisyenlerin yaşadığı; lakin aslında kendisi nefes alıp veren canlı bir sokaktı. Artık bu değişti; lakin hala çok hoş.
– Bir yazma rutininiz var mı?
Yazma rutini mi? Her an! Müelliften çok şairim aslında. Ve şiir, o denli çağırdığınızda gelen bir şey değil. O isterse, istediği vakit, istediği yerde gelir kaleminizin ucuna. Bir nevi, platonik aşk bizimkisi. Buluşmaya birlikte karar vermiyoruz biz. O isterse, istediği vakit geliyor. Ve ben yalnızca, onun hoşluğundan etkileniyorum, hepsi bu.
– Müelliflik, şairlik seyahatinizi şöyle bir gözümüzün önünden geçirelim mi? Geldiğiniz noktayı nasıl değerlendiriyorsunuz?
Muhittin Alım ve Memet Zeki Gündüz hocalarımın, 15 yıl üzere bir vakitte oluşturdukları, bin iki yüz küsur sayfa, bini aşkın şiir, beş yüzün üzerinde şairin iştirakiyle oluşturdukları; Homeros’tan günümüze kadar gelmiş, İzmir ile ilgili şiirlerin ya da İzmirli şairlerin yer aldığı ‘’İzmir’in Dağlarında Çiçekler Açar’’ isimli antoloji ile başladı yolculuğum… Sanırım hangi kitabı yazarsam yazayım, onun yeri başka olacak bende. Zira o kitap benim, şairliğimi yasallaştıran bir eserdi. Yeri daima başka olacak…
Aşk Fasikülü izledi onu, Soner Olgun ağabeyimin, kitabım ile ilgili dediği üzere ‘’Bir şiir kitabı’’ydı.
– Sonra?
Sonra Takviye Yayınları ailesine geldim. Yayınevi demedim size, aile. Her ferdi ile hoş bir aileyiz zira. Aşeka isimli bir hikaye kitabı ile başladı buradaki seyahatim da. Onu, deneme olan Ayık Ol Sebastian izledi ve bu kitap, geniş bir okur kitlesine kavuşmamı sağladı. Agora’da Bir Delikanlı, bir ikilemenin birincisiydi. Ve roman olarak neler yapabileceğimi bana gösterecek olan bir testti benim için.
Mahallî gazetelerde köşe müellifliği yaptım uzun mühlet. Ve artık de ulusal bir mecmua olan Magazin İzmir’de de, sanat kısmında bir köşem var. Âlâ gidiyoruz.
– Harika…
Yazarlıkta geldiğim nokta ise, daha yolun başındayız. Bir tek söz için on altı yıl bekleyip, yazdığı şiiri tamamlayan şairlerin yanında, esamemiz okunmaz demeyeceğim; lakin daha onların dizinin tabanına yeni çöktük. Yolun çok başındayız. Fakat inançlı ve azimliyiz.
ROMANDA NOKTA KOYAN ÇOK KARAKTER VAR
– Kimleri okuyorsunuz?
Aragon, Rimbaud, Edgar Alan Poe, Yunus, Turgut Uyar, Didem Madak, Homeros, Agatha Christie, Sabahattin Ali, Yaşar Kemal, Kemal Tahir, Puşkin, Grange, Jack London, Uğur Mumcu… Uzar masraf bu liste. Ve çağımız muharrirleri Coelho’yu önemli severim.
– Başucu kitaplarınız neler?
Başucu kitabım yok. Bendeki badirelerden biri de, tek bir kitabı okuyamam. O yüzden konutumuzun her köşesinde bir kitap görebilirsiniz. Birebir vakitte iki üç kitap okurum. Bu bir lanet mi, bir ayrıcalık mı yoksa sıradan bir şey mi bilmiyorum; lakin ben böyleyim. Hayatım üzere aslında okurluğum da; birden fazla iş yaptığım sürece daha başarılı oluyorum. Zira bu daha net odaklanmamı ve amaca daha süratli varmamı sağlıyor. Fakat en değerlisi bu türlü olmasından büyük keyif alıyorum.
– Yeni kitabınız “Nokta”. Neden nokta? Kitabınıza neden bu ismi verdiniz?
Aslında diğer bir ismi vardı. Ancak her ailede olduğu ya da olması gerektiği üzere, Takviye ailesinde de, en büyükten en küçüğe herkes eşit kelam hakkına sahip. Bu bizi, daha ileriye, daha memnun ve muvaffakiyet bir biçimde götürüyor. Romanda nokta koyan çok karakter var. Hepsi nevi şahsına münhasır karakterler. Ve hepsi, bir duyguyu temsil ediyor. Nefret ettiğiniz bir insanı sevebiliyorsunuz mesela. Lakin bunu yapabilmek için, onun değişimini tamamlaması, sizin de kimi yargılarınızın yıkılması gerekiyor. Soru şu diyoruz okura ‘’Bunun, ne kadarına hazırsın?’’ Ve nokta koymadan kimi şeylere, bunun yanıtını verebilmesi için birinci evvel önündeki cümleye nokta koyması gerekiyor. İsim babası sevgili genel yayın direktörüm Ertürk Akşun Ağabeyim, bir sefer daha sevgilerimi de gönderiyorum kendisine.
– Ben de vesilenizle sevgilerimi gönderiyorum Ertürk Bey’e… Bir de “Bir İzmir Hikâyesi” diye belirtiyorsunuz çabucak kapakta. İzmir en çok ne açıdan özel?
Bir İzmir öyküsü çünkü! İzmir’de yaşarsanız fazla kurgu yapmanıza gerek yok. Fevkalade bir mozaik. Tarihi yerlerini gezerken ya da kolay bir kayalık üzere görünen yerlerde, İthaka Destanını yazdırır adama. Bu kent, Sabahattin Ali’nin ‘’Ben dünyadan çok, kendi başımın içinde yaşayan biriyim’’ kelamının, yer olmuş halidir. İzmir ve kıssa kelamını yan yana gördüğünüz vakit durup düşünmelisiniz. Zira gerçek ve gerçeklikle dolu bir kelam; hayatınızı değiştirebilir. Kitabımızı okuyan biri de, asla kitabımıza başlamadan evvelki eski haline dönemeyecektir. Zira birtakım hisleri hafızası hatırlayacak ve beyni ile bunları durdurmaya çalışacaktır. Ne palavra söyleyeyim, başaramayacak. Zira artık, o kitabın içindekileri, biliyor olacak.
EMİNİM Kİ MERHUM BABAMIN DA GÖZLERİ DOLMUŞTUR
– Babanıza ithafla başlıyorsunuz anlatmaya. Bu sizin hikâyenizin bir kurgusu mu?
Bu benim öykümün, ta kendisi. Ve bunu bu kadar kısa ve öz cümleler ile anlatabildiğim için, eminim ki merhum babamın da gözleri dolmuştur.
– “Bazen nokta koymak gerekir” diyorsunuz. Bu sizin hayatınızda nasıl bir mana tabir ediyor?
Vazgeçmek! Bu cümledeki sır bu! Vazgeçebildiğimiz kadar özgür, vazgeçebildiğimiz kadar insan ve vazgeçebildiğimiz kadar kendimiziz zira.
– Tekrar Agora var kitabınızda. Ve natürel ortaya serpiştirilmiş şiir dizeleri… Biraz bunlardan konuşalım mı? Nasıl bir öykü Agora Ahalisinin yaşadığı?
Onlar benim çocukluğum. Amcam Havra Sokağında yaşardı. Üç katlı ahşap bir konutta. Ve orta katı olduğu üzere kitaplıktı. Gerçi meskenin her yerinde de o kitapları vardı. O mesken hala duruyor; lakin içinde benimle yaşayanlar değil de, yalnızca çocukluğumun anıları var. Kimi kurgu karakterlerin, kimi gerçek… Ancak kurgu olanlarında bile bir gerçeklik var. Senin benim üzere, çağdaş kentin ahalisi olup, sadeliği hala koruyan beşerler onlar. Komşuluk, delikanlılık, annelik, ablalık var onlarda. Kendini koruyabilen her şey üzere ‘’Özüne mukayyet olabilmiş beşerler onlar.’’
– “Bu kıssada de kimi sevdiğinize, kimden nefret ettiğinize dikkat edin. Zira o karakter, bizatihi, sizin içinizde yaşayan biri! O, sensin!” Bu, kitabınızın son cümlesi! Nokta, bir yerde insanın içindeki ‘Ben’i keşfetmesi için mi yazıldı?
Sadece kim olduğunu keşfetmesi için değil, birebir vakitte kim olmadığını da keşfetmesi için yazıldı. Dogmalar ve yaptırımlarla, neredeyse androide çevrilmiş insanlığın, özünü bulmasına yardımcı olmak için, naçizane bir takviye. Nar’ın, nar olduğunu anlaması için, evvel kabuğunu kırması gerekir. Nar dışarıdan bakıldığında elbette birdir. Lakin içinin sayısını, lakin nar bilir.
– Pekala kitabınızı en çok kimler sevecek sizce?
Âşıklar. Katiyetle âşıklar. Aşk, yalnızca bayana ya da erkeğe hissedilen bir his değil zira.
Aileye, dostluğa, inanca, vatana ve bunların hepsini yapabilecek olan, kendine duyulan aşk. Narsistlikten bahsetmiyorum. İnsan evvel kendini sevecek ki, sonra öteki suretlerde de sevgiyi arayacak. Gerçi Şems’in dediği üzere ‘’Her arayan bulmaz şüphesiz. Ancak bulan aramıştır elbette.’’
EN DEĞERLİ İKİ ŞEYDEN İKİNCİSİ OLAN VAKTİ KAYBETMEK İSTEMİYORUM
– Biraz da şiirlerinizden, radyo programlarınızdan bahsedelim. Neler yapıyorsunuz şu sıra?
Şiir bende aşk… Diğer bir kelam söylememe gerek yok herhalde. Radyonun hastasıyım, Allah şifa vermesin. O derece yani. TRT’de üç yıla yakın şiir programı yaptım. Şu anda yeni açılan TV35’te ‘’Telve’’ adlı bir kültür sanat programı yapıyorum.
– Bu seyahat nasıl başlamıştı pekala?
İlk şiir kitabımı çıkardıktan sonra sesimi nasıl duyurabilirim diye yola çıktığımda, içinde türkü, arabesk, rock, pop müziklerinin olduğu, inceden de stand-up yapılan ve şiirleri de teatral bir biçimde sahneye döktüğüm dinletiler yapmaya başladım. İzmir, Ankara, İstanbul, Bursa, Denizli, Antalya üzere kentlerde bu şovları gerçekleştirdim. Hoş bir grubuz. Artık de cover rock müziklerle şiir seslendirdiğimiz bir şovumuz var. Birincisini gerçekleştirdik. Devamı yaz bitiminden sonra yeni dönemde olacak. İsmi çok beğenilen ‘’şiiRock’’.
Asıl projem, Şems ve Rum-i’yi anlatan bir oratoryo ‘’AşkRumiŞems’’ ARŞ. O da 2020 yılında antik tiyatrolarda gösterime girecek nasipse.
– Gelecekte öteki neler var pekala?
Az evvel bahsettiğim projeler var. Bunlar hayli vakit alacak. Ancak yeni kitabımı da yazmaya başladım. Daha doğrusu yazdığım iki kitap var artık. Hangisi yol alır ya da şu anda olmayan diğer bir kitap ortaya çıkar da, o mu ilerler onu bilemiyorum. Lakin bildiğim tek bir şey var. Asla durmuyorum. Bu yorucu mu, bilmiyorum. Lakin hayat yokuş aşağı ve ben koşuyorum. Durursam düşmekten korkuyorum. Gerçi düşüp yine kalkmayı seviyorum; lakin en değerli iki şeyden ikincisi olan vakti kaybetmek istemiyorum.
– Sesli bir yayın olsak artık, “Bizim için bir şiir okur musunuz?” derdim; lakin değil natürel. O vakit en sevdiğiniz şiiri paylaşır mısınız bizimle diyeyim…
Youtube, SoundCloud kanallarımızdan ya da TV35 ekranlarından şiir seslendirmelerimi dinleyebilir okurlarımız. Lakin sana kelam, senin için bir şiir okuyacağım.
Benim için en değerli şiirim ‘’Ben Senin İçin Sigarayı Bıraktım Kadın’’ şiirimdir. Ve gerçek bir şiirdir. Kelam olsun diye yazılmamış her bir harfi yaşanmış bir şiirdir.
– O vakit kıssası de hoştur, anlatır mısınız?
Bundan 12 yıl evvel verem olmuştum. Ve oğlum daha bir buçuk yaşında idi. Ve eşime şu anda olduğu üzere sırılsıklam âşıktım. O analizler, ne oldular… Çok güç bir evreydi. Allah’ıma şükürler olsun geldi, geçti. Ve bize tahminen de o günleri hiç unutmayalım diye, bir im bıraktı.
Damla Karakuş: Babacan Beyefendi, çok teşekkür ederim.
Babacan Pesenkurdu: Çok keyifli bir röportajdı Sevgili Damla, çok teşekkür ederim. Tekrar buluşmak dileğiyle…
(Eşi Yeliz Pesenkurdu ile)
Şiiri de merak edenler için şöyle bırakıyorum:
Ben senin için sigarayı bıraktım bayan, ölmeyeyim diye…
Ben senin için sigarayı bıraktım bayan, ölmeyeyim diye…
Beni gördüğünde, yüreğinde yüksek tahrip güçlü bombalar infilak etmesin diye;
Beynin çıldırmasın, vakti patlatmayasın diye.
Soğuk ellerimi, sıcacık dudaklarına koymayasın, öpüp koklamayasın diye;
Ben senin için sigarayı bıraktım bayan, ölmeyeyim diye…
Dizlerin hudutlarından kopup, tir tir titremesin, zanakslara müptela olmayasın diye…
Beni bir kasımpatı üzere toprağa ekmeyesin, tahminen bir gün
“Yeniden açar, yine koklarım” sanmayasın diye;
Tırnaklarını geçirip toprağın rahmine,
Beni doğuracakmış üzere içini deşmeyesin diye;
Ben senin için sigarayı bıraktım bayan, ölmeyeyim diye…
Çok sevdiğim Karşıyaka vapuruna, yalnız binmeyesin diye;
Tavşankanı çayımızı, kanım sanıp içmeyesin,
Kendim sandığım, kanatlarından vurulmuş,
Kanatları kanamalı martılarıma,
Çok sevdiğim gevreği koparıp bensiz atmayasın diye…
Ben sanıp onların çığlıklarını, peşinden uçmaya kalkmayasın,
Düşüp denize, can vermek istercesine,
Kımıldamadan durup tabanı boylamayasın diye;
Ben senin için sigarayı bıraktım bayan, ölmeyeyim diye…
Gözlerin…
Ahhh o çam ormanı gözlerin, kozalak gözlerin.
Uğruna, kentler yaktığım gözlerin.
Ahhh o ninnilerle uyuttuğum göz bebeklerin.
Suyunu kana kana içtiğim göz pınarların, kurumasın diye.
Kuru kuru rakı içmeyesin, içerken müziklerimizi tutsak etmeyesin,
Bırakıp gittiğim için seni,
Anama,
Kendine küfür etmeyesin diye;
Ben senin için sigarayı bıraktım bayan, ölmeyeyim diye…
Ran’ın Piraye’ye dediği üzere:
’’En fazla bir sene sürermiş, yirminci yüzyılda mevt sancısı…’’
Beni kalbine gömüp, yeni rüzgârlar başında esmesin diye.
Başka bir insanı sevmeyesin, sevip de sevişmeyesin diye.
Seviştikten sonra, sigara içmeyesin diye…
Ben senin için sigarayı bıraktım bayan;
Ölüp de sensiz kalmayayım diye.
(Aşk Fasikülü / Syf 7)
Nokta
Babacan Pesenkurdu
Destek Yay.
S.: 347
Kitabı satın almak için tıklayınız:
*
Damla Karakuş
Instagram:
