Banu Hanım ile kitabının lansmanında tanışmıştık. Hatta okuyanlarınız hatırlarsınız, başlığıyla dayanamayıp yazmıştım çabucak şunları şunları yaşadık diye… Nitekim de yaşamamız gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Banu Hanım da o denli öteki bir insan ki, bir anda tüm gücüyle sarıyor sizi. Röportajımız boyunca o hoş bahçesinde fark ettim ki, onun yanında olduğunuz üzere bulunuveriyorsunuz. Diğeri olmak için çabalamanıza, maske takmanıza hiç gerek yok. Sanırım çok az insanın yanında bu türlü hissediyor insan. Bu sebepten pek değerli…
Biz Banu Hanım’ın bahçesinde, Ramazan’ın son günlerinde buluşmuştuk. Yayına kısmet bugüneymiş. Neler konuşmadık ki! Donanımları saymakla bitmez… Sohbetimiz o denli koyuydu ki, uzadıkça uzadı. Lakin bu sefer ikiye bölmeyeceğim röportajı; ilginiz, gücünüz bölünmesin. Bir çırpıda okuyup bilgilenin, şifalanın, yenilenin dilerim. Bu ortada tazecik bir haber de vereyim. Röportajı yayına hazırlarken konuştum kendisiyle; “Süper Beynin Sırları” bu Pazartesi beşinci baskısını yapıyor. Bu türlü özel heyecanları, muvaffakiyetleri paylaşmak ne güzel!
ÇOK DERİNLERDE BİR YERDE FAKINDA OLMADAN KENDİMİN KURTARILMASINI İSTİYORMUŞUM
– Banu Gökcül kimdir?
Hep anlattığım bir kıssa var; lakin bugünden geriye dönüp baktığımda şöyle anlatabilirim. Ben çocukluk yıllarımdan başlayarak, Türkiye’yi kurtarmak, eğitim sistemini düzenlemek için çıkmıştım yola… Halbuki çok derinlerde bir yerde farkında olmadan kendimin kurtarılmasını istiyormuşum. Kendi çocukluğum ağır geçti, babamı erken yaşta kaybettim ve huzur olamayan bir ortamda yetiştim. Hasebiyle fazlası ile problemlerim varmış. Çocukken içinde bulunduğu durumu tüm açılardan göremiyor, algılayamıyor insan.
– Yürüdüğünüz yolda düşündükleriniz nelerdi?
Ben dünyada tüm insanların birebir anda keyifli, başarılı, tatminli, özgüvenli, huzurlu, sevinçli olabileceğine inanıyorum. Evet, herkesin tıpkı anda keyifli ve bolluk içinde olması mümkün. Zira biri sevinçli olduğunda, öbürü o neşeyi gördüğünde inanmıyor ve kendisinin neşesiz olması gerçeğe olan inancını sarsıyor. Birileri keyifli olduğunda birileri o memnunluğu kıskanıyor ve mutsuz etmek için bozuyor. Bilerek değil farkında olmadan. “İyilik olması için kötülük de olması gerekiyor” deniyor; lakin mesela birçok varlıklı insan var. Biliyorum ki tek başına varlıklı olduklarında memnun olamıyorlar. Zira hislerini ve durumlarını eşit olarak hissedecekleri etrafları olamıyor ve yalnız hissediyorlar. Birçok hali vakti yerinde danışanımın ekonomik krizlerde göze batmamak için lüks otomobillerini sattıklarını ve daha mütevazı otomobillere bindiklerini bilirim. Toplumun sevinci kalmıyor birileri mutsuz, aç ve açık olduğunda. Hisler bulaşıcıdır. Sizin sevinçli olmanız, varlıklı olmanız yetmeyebiliyor.
Bu şuurla, herkesin tok, keyifli, huzurlu, tam ve tamam olduğunu hissedeceği bir dünya oluşturmak için tesir alanım çerçevesinde elimden geleni yapmaya çalışan bir beşerim. Kısaca, Banu kimdir dendiğinde; danışanlarına, vücutları, ruhları, his ve fikirleri ve inanç sistemleri ile ilgili farkındalık yaratma çalışmalarıyla yol gösteren kişi diyebiliriz. Sonra da bu farkındalıkla onların daha ‘iyi’leşmesi, kendileriyle ilgili bir aydınlanma yaşamasını sağlamak…
– Neler yapıyorsunuz pekala?
Frekans linkleri olan bir internet sitem var biliyorsun. Frekanslar, beyni düzenleyip zihni huzurlu ve alıcı bir düzeye indiriyor. İnsanların en çok bilmesi gereken şey, hudut sistemlerimize çok düzgün bakılması gerektiği. Bu huzurlu ve alıcı düzeyde, insanların kendilerini istedikleri olumlamalarla programlamaları mümkün! Bilinçaltı lakin şuur inanırsa dönüşür. Bu da Alfa düzeyde şuur altına yeni önermeler yerleştirilmesi ile gerçekleşebilir. En süratli ferdî dönüşüm teknolojisi beyin frekanslarını düzenleyerek mümkün olabiliyor. Teknoloji ile geldiğimiz en üst nokta şimdilik bu. Ben de bunun Türkiye’de birinci uygulayıcısıyım.
BİZİM HUDUT SİSTEMİ DEDİĞMİZ ŞEY, BU TÜRLÜ SERÇE GİBİ
– Nasıl bakacağız pekala hudut sistemimize?
Bunu şöyle anlatabilirim: Bizim hudut sistemi dediğimiz şey, bu türlü serçe üzere. Yani biz bir bebeğe ne bileyim et vermeye kıyamayız, süt veririz, kibar şeyler veririz; kolay sindirsin diye. Ona ağır bir şey söyleyemeyiz, sesimizi bile bir bebek odasına girdiğimizde alçaltırız. Aslında bizim büyüdüğümüzde, yetişkin olduğumuzda da, içimizde o bebek tekrar var. Hudut sistemimize çok şık, çok kibar bir şey üzere bakmamız gerekiyor. Biz beşerler ne yazık ki kendimizin saf olduğunu unutabiliyoruz. Çok az kişi vücuduna ruhuna beynine düzgün bakıyor ve kendine güzel davranıyor. Ne yazık beşerler, tüm konuşmaların başında ya da sonunda kesinlikle ya kendini ya birilerini daima eleştirip suçluyor. Bütün bunlar, hudut sistemini uygun bilmediklerinden ve koruyamadıklarından oluyor. İşte ben bunu fark etmelerini ve iyileştirmelerini sağlamak istiyorum. Bu biricik hedefim.
– Pekala bu süreç nasıl işliyor?
İnsan, kendisinin vücut, zihin, his, niyet, kalp bütünlüğünü sağlarsa şayet, esasen otomatik fikirler azalmaya başlıyor. Ya da şöyle söyleyelim bunu, karnınız toksa, hoş, hafif, rahat şeyler yediyseniz, etrafınızda uyumlu beşerler, sevgili dostlarınız varsa, sevdiğiniz bir işiniz varsa, yani hudut sistemin güzelse, esasen makûs bir şey yaratamıyorsun. Hudut sistemin makus olduğunda, açsan, yorgunsan, uykusuzsan farkında olmadan beynin aksiye gidiyor. Yani makine olduğumuzu bilmemiz lazım. Makine, aç olduğunda, hudut sistemi düşük olduğunda hengame çıkarıyor. Sevgiyi hissetmediğinde bunu tam deşifre edemiyor zihin; lakin bir sorun var, arbede çıkarıyor. Korktuğunda, üzüldüğünde sorun çıkarıyor, öfkelendiğinde (Anlaşılmadığında ve ziyan gördüğünde diyelim. Zira öfkenin tetikleyicisi bunlar) önüne gelene bağırıyor. Farkında değil hudut sisteminin, yani vücut ısısının yükselmiş olduğundan ötürü bağırdığının. Fark etmesi gereken şey anlaşılma ihtiyacını kabul etmek ve zarar görmekten korktuğunu kabul etmek. Bunu Beyni ile fark ettiği an, vücuduna yayılan problem rahatlıyor bizatihi. Hülasa hem bilişsel hem bedensel bir süreç bu. Vücutla zihnin birebir sibernetik sistemin kesimi olduğunu bilemek gerekiyor. Yani vücutta olan bir değişim beyni, beyinde olan bir değişim vücudu dönüştürüyor. Daima birbirlerine ileri bildirimde bulunuyorlar.
– Öfkemizi hakikat kullanabiliriz fakat değil mi?
Konfüçyus’un bir kelamı var, diyor ki: “Öfke çok âlâ bir histir. Hakikat şahsa, yanlışsız vakitte, yanlışsız halde söz edilirse.” Öfke, bedenin ısısı yükseldi demek, yani kızdı. Kızan insan mantıklı, kibar, hoş düşünemez. Zira kalp atım suratı birebir bisiklet üzerinde üzere 120’ye, 125’e çıkıyor. İki kızmış kişi, örneğin karı koca, anne baba, anne çocuk, kızmış olduklarında, yani vücut ısıları yükseldiğinde kalp atım suratı 120’lere çıktığı için, ki bunun için bisikletin üzerinde yarım saat geçmesi gerekir, kızdığınız an kalp suratı 120’ye çıkıyor.
– Pekala bu türlü kızdığımızda ne yapmalı?
Düşünsenize bisikletin üzerinde kalbiniz 120 atarken ya da çok süratli koşarken tartışmanız ya da mantıklı düşünmeniz mümkün müdür? Münasebetiyle kızdığın vakit geri çekilmek ve tartışmamak gerekiyor. Beşerler, kelamlardan çok, yüz tabirlerinden birbirlerinin ne hissettiğini anlıyorlar. Özcesi insanın evvel duyularıyla ilgili kendisini çok güzel koruyor, kolluyor olması lazım. Yani hudut sistemine çok âlâ bakıyor olması lazım. Hudut sistemin güzelse hengame çıkartmıyorsun, olayları daha esnek anlayabiliyorsun. Müsamaha genişliyor.
KORKULARIMIZ, ÖFKEMİZ BİZİ ÇOK YÖNETİYOR; TAM VE TAMAM OLDUĞUMUZU UNUTUYORUZ
– Aydınlanma nasıl yaşanır?
Aydınlanmak, olanı olduğu üzere görebilme durumu! Yani o kadar da kolay değil, bazen yaşla da geliyor o bilgelik. Yeni şeyleri deneme, yeni şeyleri görebilme cüreti ile oluyor. Biz mentorlar ‘yaş’lanmayı beklemeden bu bilgeliği gençlik vücutlarında, güçlerinde yaşamalarını sağlamayı öğretmeyi amaçlıyoruz.
– Örnekleyerek açıklayabilir miyiz bunu?
Mesela farelerle ilgili bir deney var. 10 tane fareye bir tane zehirli besin koyuyorlar. Ortalarından en yaşlı olan gidip onu deniyor. Neden öyleymiş?
– Neden?
Yaşlı olan yeni bir şey deneyebiliyor; ancak ölmüyor. Zira çok az yiyor. Tadına bakıyor. Bilge şahıslar, daha çok olgun ya da kendi üstünde çalışan beşerler diyelim, olanı olduğu üzere gören şahıslar, çok azla doyuyor, çok azla yetiniyor, çabuk tatmin oluyor. Tadını çıkarıyor, daha yavaş hareket ediyor. Anın daha çok tadını çıkarıyor. Bu türlü bilgelik düzeyine ulaşacak beşerler yaratmaya çalışmak benim maksadım. Yani özgürleşmeleri! Kaygılarımız, öfkelerimiz bizi çok yönetiyor; tam ve tamam olduğumuzu unutuyoruz.
– Hepimizin sahiden birebir anda bir histe olması mümkün mü? Yani bir yerde bir yakınımız ölürken mesela, hala memnun olmak gibi…
Bir yakınımızın ölmesi, eceliyle ya da kazayla fark etmez; aslında keder yaşıyoruz ya, oradaki üzüntüyü kabul etmek gerekiyor. Keder olur ve sürer. Öfke olur ve geçer. Dehşet olur, geçer. Şimdiki anda yaşanır; lakin keder geçmez. Bir mühlete gereksinim vardır. O kayıp sürecinin ıstırabını hissetmediğiniz vakit bu hissediş öfkeye dönüşüyor. Tüm hisler vücutta olan hareketlerdir daima dönüşürler.
– Üzüntüyü yaşamak ne demek?
Senin bedel verdiğin bir duyguyu gösteriyor sana o his. “Sen” diyor, “Bak onu kaybettin” diyor. Peki kaybetmeden evvel yapman gerekenleri yaptın mı? Onunla helalleştin mi? Sarıldın mı? Öptün mü? Kokladın mı? Pahasını bildin mi?
Sen niçin üzülüyorsun; bir daha onunla görüşemeyeceksin. Onun sana yaşattığı hisleri yaşayamayacaksın diye. Senin, o keder sürende bir daha onunla yaşayamayacağın o hisleri o vakit diğerleriyle yaşa ki, fark et! Bu kıymetlerin var senin ve senin buna muhtaçlığın var; ondan aldığın, verdiğin, onunla yaşadığın hislere. O vakit hâlâ hazırda sahip olduğun beşerlerle ne yapmalıyım diye düşünebilirsin mesela.
Yani ıstırabın içinden geçerken de biz öğreniyoruz.
– Mümkün mü?
Farkında olursa beşerler, bütün hislerin aslında bir şey öğretmek için gelmiş olduğunu anlarlar. Zira his, sana “Aa bak senin orada bir yaran, korkun var. Tehlike olarak algıladığın bir durum var. Senin kaybetmekten korktuğun bir yer var” diye gösteriyor. His bize insan olduğumuzu gösteriyor; yani yaralarımızın hepsi bizim daha güzel olmamızı gösteren şeyler. Yani aslında bir acı, “Bak burada senin iyileştirmen, şifalandırman gereken bir yerin var; kendini eksik bulduğun, az bulduğun” diyor.
BU SORUNUN OLAĞANÜSTÜ YANI NE?
– Pekala hislerimizle nasıl yaşayacağız?
Varsayalım ki ölüm! “O ölen kişi sayesinde sen kendini tam ve tamam hissediyordun. Bak, o gidince eksik hissediyorsun” bile var. Onun sevgisinin kalbinde oluşturacağı boşluk olabilir bu. Şunu anlatmaya çalışıyorum. Örneğin ben şöyle sorular sorarım. “Problem çözen sorular” derim buna ben. “Bu sıkıntısının kusursuz yanı ne?” Bu soru, sizin o sıkıntınız içindeki almanız gereken şeyi size gösterebilir. Bu yüzde yüz; kesinlikle her sorunun içinde bir olağanüstü yan bulabilirsiniz.
– Pekala biz buna inanırsak mı var?
Yoo, bunun inançla hiçbir ilgisi yok. Bilimin en hoş tarafı, siz ona inansanız da inanmasanız da gerçek olmasıdır.
– Bu kitap şahsî gelişimden öte bir terapi kitabı mı?
Evet bu türlü dersek daha yanlışsız olur; bu kitapta çeşitli terapi teknikleri var. Terapi ne demek, tedavi demek. Tedavi ne demek, güzelleşmek demek. Hastayız da iyileşeceğiz diye gerekmiyor. Olumlu psikoloji diye bir şey var.
– Nedir müspet psikoloji?
Pozitif psikoloji, İnsanların güçlü taraflarına konsantre olur ve ömürde neyin uygun gittiğini de sorar. İnsanların olumlu karakter özelliklerini, faziletlerini ve güçlü yanlarını merkeze alan bir disiplin müspet psikoloji. İlla saldırganlık, borderline, şizofren, depresyon ya da işin içinden çıkılmaz hudutlara dayandığında danışmanlara, mentorlara gitmesi gerekmiyor insanın. Tedavi, daha düzgün halime dönüşmek, potansiyelimi daha çok kullanacağım halime dönüşmek için var.
– Ne vakit harekete geçmek gerekiyor?
Mesela İngilizcede bir söz var, “content”. “Nasılsın?” diye soruyorsun, diyor ki “I am content”. Yani tamım, yeterliyim. Türkçede soralım, “Nasılsın?, “Tamım”. Ne yani, dün eksik miydin? Evet, eksiksen, işte güzelleşmek eksik sanmanı, – eksik asla değiliz, tam ve tamamız – eksik sandığımız durumlarda tekrar bütüne ulaşmak için harekete geçmek gerekiyor. Yani bütünlüğümüz bozuluyor. Bütünlüğümüz bozulduğu vakit biz kendimizi uygun hissetmiyoruz. Âlâ hissetmemekten güzelleşmeye geçmeyi sağlayacak bir terapi kitabı bu. Yani bir çeşit kendini hatırlama çalışması.
– Pekala bunu kabul etmeyecek insanlara nasıl ulaşmak lazım?
Fark edenler aslında geliyor. Kendi üzerine çalışan şahısların birçok aslında kendinin en yeterli versiyonuna dönüşebileceğini bilen beşerler.
– Tekrar örnekleyerek gidelim mi?
Mesela Bertrand Russel, okula gitmemiş. Anneannesi çok bilgili bir bayanmış. Onun için daima özel öğretmen tutmuş. Ona daima şunu sorarmış: Bugün inandığın bir şeyin aykırısını delille. Örneğin, Hitler berbattır diye inanıyor Bertrand Russel, Hitler güzeldir diye delille. Bize de ilkokulda münazara yaptırırlardı. Bir küme inandığı, bir küme da o inanılanın tam aksisini kanıtlamaya çalışırdı. Orada bizim beynimize tam aykırısı olabileceği ile ilgili, kuşkuyla ilgili deliller toplayıp olayları daha bütünsel, her tarafıyla öğretmeyi gösteriyorlardı.
Kısacası bu tıp kitaplara inancı olmayan beşerler, bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olan beşerler oluyor. Etrafımda de gözlüyorum. IQ’sü yüksek olan, olumlu bilimlerle uğraşan birçok insan, bu cins şahsî dönüşüm tekniklerini inceledikleri vakit tüm eksersizlerin bilimsel altyapısı olduğunu söylüyorlar ve aslında başarılı ve memnun olduğumuz vakitlerde farkındalık dışı uyguladıkları formüller bunlar. Bizler yalnızca bu metotları, şuur seviyesine, farkındalık seviyesine çıkarıyoruz ve sistematik hale getiriyoruz; muhtaçlıkları olan vakitlerde şuurlu olarak kullanabilmeleri için.
YAPTIĞIN ŞEYİ YAPMA, YAPMADIĞIN ŞEYİ YAP
– Hislerin yeni jenerasyon Sherlock Holmes’i olarak biliniyor diye bir sunum var kitapta. Bu nasıl oldu?
İnsanlar, “Bir defada düzgünleşir miyim? Bir kez de olur mu?” diye geliyorlar bana. Valla bir seferde oluyor işte. Çözmek istediği mevzuyu başında belirlediyse -hoş biz o mevzunun altında diğer şeyler de buluyoruz- görüşmelerimiz o denli 50-60 dakika sonlu da değil, 2-3 saat neyse o mevzuyu bütün boyutlarıyla karşı tarafın o zahmeti vücudunda neresindeyse beyninde, başında, göğsünde fizikî olarak da o şey gidene kadar çalışıyoruz; geçtiğini görüyoruz. Sherlock Holmes de çıkarım yaparak buluyor ya, şayet güzel bir mevzuyu güzel çıkarırsanız çözebiliyorsunuz. Ben bu hususta çok güzel olduğum için bu türlü dendi.
– Kim size birinci bu türlü hitap etti?
Biliyorsunuz Sherlock Holmes’un yeni kuşak dizisi var artık. “Hocam, birebir oradaki üzere çat çat hiç aklımıza gelmeyen şeyleri söylüyorsunuz” diyor danışanlarım son vakitlerde. Seminerlerde kalabalık küme çalışmalarında misal süratte sıkıntıları çözdüğüm için bu türlü çağırdılar. Benim de hoşuma gitti. Sonra seminerler de iştirakçilere sordum. “Siz çekirdek hususları, problemleri tıpkı Sherlock Holmes süratiyle ortaya çıkarıyorsunuz diyorlar bana, kitabımda kullansam mı?” dedim. Onlar da “Gerçekten o denli yapıyorsunuz, bu türlü bir alt başlık, çok hoş olur” dediler. Ben de bu türlü anılmak da bir beis görmedim; aksine hem eğlenceli hem beni daha da motive etti..
– Kuantum sıçrama için ayna tekniğiniz var. Sizin bulduğunuz bir teknik sanırım. Biraz anlatır mısınız?
Aslında benim bulduğum bu isim: Bütünsel terapi, olumlu psikoloji, hipnoz, NLP tekniği, duygusal özgürleşme teknikleri, hipnoz, geştalt terapisi üzere pek çok tekniğin kullanılmasına verdiğim isim. O kadar çok şey biliyorum ki artık yılların birikimiyle, hepsinden çıkarımlarım sonucu, aslında hepsini kullandığım tekniğin ismi kuantum sıçrama için ayna tekniği oldu.
– Pekala hedefiniz neydi?
Amacımız da şuydu. Kuantum sıçrama ne demek? Mesela şirketimin ismi Akarma ya, “a-karma” yani karma, davranışlarının senin geleceğini etkilemesi, baht üzere bir şey. Akarma ise -apolitik, politik, seksüel a-seksüel üzere örnekleri çoğaltılabilir, sözün başına “a” harfi geldiğinde karşıtı manasına geliyor Latince de biliyorsunuz; yani sen şu anda o denli bir sıçrama yapıp, artık tak diye o denli bir farkındalık yaşayabilir ve uyanabilirsin ki ömrünü dönüştür hayatında. Bu güce sahip insan! O sıçramayı yaparsan hayatında büyük bir dönüşüm yaratabilirsin. Yani bu insanın elinde, yalnızca harekete geçmesi gerek. O da yaptığı şeyi yapmayacak, yapmadığı şeyi yapacak. Bu kadar basit!
İNSANLAR, BİR HARİTA VAR, ORADA KENDİ YETKİNLİKLERİNİ GÖRÜYOR
– Merkeziniz kapsamında neler yapıyorsunuz?
Ben şirketlere eğitim veriyorum, kapalı eğitim oluyor bunlar. Şirketler eğitim alıyor. Ben eğitimciyim. Yıllardır bu işi yapıyorum, 25 sene oldu neredeyse. Üniversitede Siyaset Bilimleri okudum Türkiye’yi kurtarmak için oradan da Davranış Bilimleri’ne döndüm. O da İşletme Fakültesi içinde. Sonra da Marmara üniversitesinde Örgütsel Davranış konusunda doktora programını takip ettim. Örgütsel Davranış, Davranış Bilimleri, daima beşerle ilgili ve daima insanın davranışlarını değiştirerek etkinliklerini geliştirmek, yetkinlik geliştirmek demek. Yani yetkinlik ne demek?
– Ne demek?
Mesela duygusal zekaya dayalı yetkinlik tahlili diye bir şey var. Bir kişi bunun yaptığında duygusal zekasının beş boyutunu görüyor. Yani kendini tanımak, bilmek, yönetmek, diğerlerini tanıyıp bilmek, diğerlerinin hislerini yönetmek, beşinci boyutu da hem kendini hem diğerlerini amaca hakikat motive edebilmek… Motivasyon biliyorsun hisleri harekete geçirerek olabilecek bir şey. İnsanların hislerini harekete geçirmek için şirketlerde yaptığımız şeyler, yönetici ya da önder olacak kişinin evvel kendini bilmesi, yönetebilmesi gerekiyor; sonra da diğerlerini. Ve hislerini harekete geçirebiliyor olması lazım. Birçok beşerde duygusal ihmalkarlık diye bir sorun var; kendi hisleriyle temasta olmamak. O da beşinci, altıncı sırrımız aslında. Onun tahlilleri de var kitapta.
– Eğitimleriniz nasıl ilerliyor? Ondan da bahsedelim mi?
İnsanlar, bir harita var, orada kendi yetkinliklerini görüyor. Orada bakıp örneğin, “Haa, benim bağ idarem kötü” diyor. İnsanların birçoğunun münasebet idaresi düzgün değil. Yeni tanıdığı beşerlerle alakalarını geliştirmiyorlar, aramıyorlar, sormuyorlar. Mesela artık Ramazan, daha fazla iftarlarda buluşabilirler, daha derin ilgi kurabilirler. Ailelerindeki beşerlerle daha yakın, daha inançlı münasebet kurmak üzere, tekrar tıpkı şeyi söyleyeceğim, “Yaptığım neyi yapmayıp, yapmadığı neyi yapabilirim?” sorusuyla hareket edip alakalarını daha ileriye götürebilir.
– Bunu da örnekleyelim mi?
Mesela bunu kaç yıllık eşinizle bile yapabilirsiniz. Onu, bir şey anlatırken “Of yeniden birebir şeyleri anlatıyor” demek yerine “Dur ya, aslında benim eşim bunu beş kez anlattı bu öyküyü. Aslında anlatmak istediği şeydeki his ne?” diye dinlemek gerek. Zira dinlemek kolay bir şey değil. Beyin boşlukları hiç sevmez, çabucak biliyormuş üzere algılar. Özcesi yetkinlik geliştirme, eğitimlerin seminerlerin ana konusu oluyor. Ya şirketler bir hazırlık yapıyorlar, eğitim muhtaçlık tahlilleri yapıyorlar kendi içlerinde, örneğin, “Stres idaresi, öfke idaresi, irtibat marifetleri, kadro çalışması, çalışanların birbirleri ile olan inanç bağlantısı ya da şirketlere olan bağlılık, aidiyet hissini geliştirmek” üzere bahisleri saptıyorlar. Ben de onlara uygun içerik oluşturuyorum. Ondan sonra seminerlerde bu istediğimiz yetkinlikleri geliştirmeye çalışıyoruz.
Konferanslar daha fazla farkındalık geliştirmek, motivasyon artırmak için oluyor. Teğe bir görüşmelerde de, onlar şirketlerden bağımsız sıkıntıları olan beşerler, arıyorlar. O kadar çeşitli ki bu, oradaki yelpaze sonsuz, her bahisle ilgili gelebiliyorlar…
… O VAKİT BİLİN Kİ SİZDE DUYGUSAL İHMALKÂRLIK VAR
– Duygusal ihmalkârlık sendromu tam olarak neleri kapsıyor?
Anne babalar, çocuklarını yediriyorlar, içiriyorlar; lakin ne yazık ki çocuklarının kalpten ne hissettiklerini dinlemiyorlar. Mesela “Korktum” diyor çocuk, “Korkulur mu ondan” diyor. “Sen de bu türlü karşılık verseydin” diyor. Ya da çocuk “Arkadaşımı dövdüm” diyor. Karşılığında ebeveyn yalnızca “Nasıl döversin” diyor. Çocuk “Dövmedim, korktum kaçtım” diyor, yeniden azarlanıyor. “Niye öfkelendin? Ne oldu? Ne hissediyordun?” diye hiç sorulmuyor.
– Bizi nasıl etkiliyor?
Çocuk, “Çok sevindim” diyor, “Buna sevinilir mi?” diyor aile. “Aa, 7 aldım çok mutluyum” diyor, “Niye 10 almadın?” diyor. Bu türlü olunca öfkelenmek, biliyorsunuz ÖKÜS işte, “Öfke, Endişe, Keder, Sevinç”; bunlar ileri yaşlarda yaşandığı vakit, 20’li, 30’lu, 40’lı yaşlarda, artık his yaşadıklarında, kendileri de, ne hissettiğini bilmeyen beşerler oluyor. Korkuyor mu, üzülüyor mu, seviniyor mu, öfkeli mi… Kaygılar içinde oluyor. (Endişe, öfke ile endişenin karışımı) Bir türlü gerçek duyguyu içinden çıkartamıyor.
– Duygusal ihmalkâr olduğumuzu nasıl anlarız?
Çocuk, muhtaçlıklarını söylüyor. Anne baba duymuyor. O yüzden sizde duygusal ihmalkârlık olup olmadığını şuradan anlayabilirsiniz. Öbürleri ne der diye yaşıyorsanız, düşünüyorsanız, hareketlerinizi ona nazaran düzenliyorsanız, daima dışarıdan bir onay alma muhtaçlığı içindeyseniz, gereksinimlerinizi söylemekten korkuyor, utanıyor ya da bunu eziklik üzere algılıyorsanız, bağlantılarınızda hudut koyamıyorsanız, kendi sonlarınıza girilmesine müsaade veriyorsanız, o vakit bilin ki sizde duygusal ihmalkarlık var.
– Bundan nasıl kurtuluruz?
Bunu aşmanız için de kitapta yazdığım taktikler var. Onları yaparsanız, duygusal ihmalkarlıktan çok kısa bir müddette kurtulabilirsiniz. Evvel hislerle ilişkiye geçmek gerekiyor; yazmak, not etmek, hislerini tabir etmeyi öğrenmek… Bunun için de kitapta bebek adımları üzere antrenmanlar bulacaksınız…
KİTABI İNANÇLA OKUYABİLİRLER 🙂
– Pekala daha büyük bir sorunumuz varsa, lakin uzun müddette tahlile kavuşacak tipten. Bunu da tekrar kendi başımıza yapabilir miyiz? Daha doğrusu bunu kendi başımıza yapmak tehlikeli olabilir mi?
Bu kitabı kullanarak birçok probleminizi çözebilirsiniz. Damlacım, insan o kadar farklı ki, insanın kendini öldürmesi neredeyse imkansız. Yani depresyonun derinliklerinde lakin bunu yapabiliyor. İnsan kendisine ziyan verecek, çok hırpalayacak yerlere çok güç sarfiyat. Konfor alanının dışına çıkamaz, daima orada yaşar. Bizim istediğimiz, insanın kendisini geliştirip değişmesi için biraz konfor alanının dışına çıkması. Lakin bu kitabı okuyup, buradaki antrenmanları yapıp tehlikeli bir durumla karşılaşacak mı diye sorarsan, o denli bir şey imkansız. Zira ne yazık ki, insan kendini o kadar hiç zorlamıyor. Keşke biraz endişelerimizi aşmak için o denli ufak ufak inançlı değişimler, dönüşümler yapabilsek. Esasen o vakit konfor alanımızın dışında da ne kadar inançlı bir ortam olduğunu göreceğiz ve o vakit rahatlayacağız, özgürleşeceğiz. Fakat endişelerimiz ne yazık ki buna pürüz oluyor. Hasebiyle hiç bu türlü bir tehlike yok. Kitabı inançla okuyabilirler. (Gülüyor)
– Aslında bir yandan şunu da sormak istiyorum. Uzun vadede tahlile kavuşacak külfetlerde, kişi terapiste gitmek istemiyorsa ya da gidemiyorsa, o vakit da kendi başına bu teknikleri yaptığında işe yarayacak mı?
Eğer adım adım uygularsa, her karar verdiğinde bir sorunu çözmek üzere oradaki bilgilerden yararlanırsa, muhakkak bunu yapabilir. İş, insanın bunu başa koyması. Zira bu bir el kitabı, yaparsan olur yapmazsan olmaz. (Gülüyor). Aslında bunu başa koymuş birisi varsayalım ki vakti algılamak, vakti genişletmek ile ilgili ( iki buçukuncu sır) okumaya başladığında, vakitle ilgili düşünmeye başlayacaktır. Oralara gittiği vakit, kendi vakit algısını fark etmeye başlayacaktır. Tahminen bu kitap, onun öbür kitaplardan faydalanmasını, öbür şeyler izlemesini, bu hususta derinleşecek yeni sorular sorup diğer referanslara yönelmesini sağlayacaktır. İş, bu kitaptan bir farkındalık yaratıp, oradaki uygulamaları yerine getirmesinde.
– Sahiden de çok sır var kitapta bahsettiğiniz…
Evet. Her sır bir diğerinin işine yarayabilir. Hipnotik lisan kalıpları var mesela. O kadar enteresan ki, dinlemek çok güç diyoruz ya hani. Bir insanı hakikaten dinlerseniz, bir iki dakika içinde onun ömürle ilgili bütün inanç kalıplarını öğrenmeniz mümkün. Zira sözlerle beşerler, ‘ne’ye inandıklarını, kıymet verdiklerini çabucak cümlelerinin içinde söylüyorlar. Sadece hipnotik lisan kalıplarını yeterli öğrenerek karşınızdakinin inanç sistemini de değiştirip dönüştürme talihine sahipsiniz. Mesela benim en sevdiğim şeylerden bir tanesi, “Çok merak ediyorum kalıbı!”
– Nedir çok merak ediyorum kalıbı?
“Çok merak ediyorum” diye bir şey sorduğunuzda karşınızdaki her şeyi anlatır. Sen işten geldin mesela, diyorum ki, “Damla bugün neler yaptın?” sen, “Amaan ne yaptım işte gittim geldim, röportaj filan” diyorsun. “Ya Damlacım bugün röportajda neler yaptın çok merak ediyorum” dediğinde her şeyi anlatasın gelir.
Böyle kalıplar var işte beyni uyaran, anlatmasını sağlayan. Münasebetiyle bu kalıpları öğrenmek hem kendisinin lisan hazinesini genişletecek, hem de karşı tarafa soracağı soruları zenginleştireceği için daha fazla ilgi almasını ya da ikna etmek istiyorsa bir mevzuyla ilgili daha ikna edici olmasını sağlayacak.
Yani insan buradaki her bir sır ile öbür bir sıkıntısını çözebilir…
BU KİTAP, İNSANIN KENDİSİYLE HAREKETE GEÇMESİ İÇİN BİR KALDIRAÇ
– Mucizevi bir şeyden bahsediyor üzeresiniz sahiden, insan şaşırıyor…
Gerçekten o denli biliyor musun? Bunu da yazdım bir yere, o muharririn notu kısmında olabilir. İnan, kitabı yazarken, “Bak ne hoş yazıyorsun Banu, ne hoş yazıyorsun. Pekala kendin yapıyor musun?” kitap da beni yazıyor, ben de kitabı yazıyorum. Artık mesela sana anlatıyorum ya önemli bir formda, bir yandan da arkadaş olduk artık, sana anlatırken bir sefer daha duyuyorum kendi sesimi. “O vakit Banu kalk sen de harekete geç, sen de hayatını dönüştür.” Kısaca, Damlacım sonsuz bir macera bu, bitmiyor. “Ben bittim, oldum” üzere bir şey yok. Ancak bu ego ile söylediğim bir şey de değil natürel. Velhasıl bu kitap, bir hatırlama , güzelleşme kitabı olabilir kendini anlamaya, çözmeye çalışan bir insan için. Bu kitap, insanın kendisiyle ilgili harekete geçmesi için bir kaldıraç.
– Lansmanda da sormuşlardı ya size, “Merak ediyorum hayatınız kusursuz mi?” diye, o geldi artık aklıma…
Bak artık, şunu söyleyebilirim. Hayatın sence kusursuz mi, bence mucizevi! Yani şöyle mucizevi; o kadar hoşuma gidiyor ki, nefes almak, senin gelmen, bu röportajı yapıyor olmamız, bir şey başardım bir kitap yazdım bak konuşuyoruz üzerine… Ben dikkatini yöneten birisiyim. Burada da esasen dikkat yönetmeyi öğretiyorum. Dikkatini, âlâ olan yanlarında, şükür edeceğin yerlerde tutarsan şayet, o vakit esasen “Nasılsın?” dediklerinde, “Mucize ötesiyim” dersin. Zira sadece nefes alabiliyor olduğum için, yalnızca bacağım olduğu için, yalnızca şu anda hiçbir yerim ağrımadığı için aslında mucize ötesi. Konuşuyorum, kendimi söz edebiliyorum, sen beni dinliyorsun, beni dinleyen biri var. Senin beni dinliyor olman, benim canlı olduğumu gösteren bir şey. Demek ki hürmet duyulan biriyim. Demek ki kendimi gerçekleştirdim. Bunlar insanın kendisini tam ve tamam hissetmesi için kâfi değil mi?
– Dikkati daima hoşta tutmalı! Bunu aklımızın bir yerinde tutmalı, hiç unutmamalı…
Şimdi sana, “Yok be, benim de şunlarım şunlarım eksik” dersem, dikkatimi hoş olandan alıp beynimin bir oyununa kaptırıp eksik olana götürdüm demektir. Ben keyifli muyum hayatımda? Buradaki teknikleri uyguladığımda memnunum, uzaklaştığımda keyifli olmuyorum.
İnsan, unutan demek. İnsanın daima kendini hatırlıyor olması lazım. O yüzden birçok dinde farklı farklı kendini hatırlama uygulamaları var. Bunları uyguladığında daha büyük bir şeyin kesimi olduğunu hatırlıyor, tam ve tamam oluyor. Beş vakit namaz kılınca insan, kendini kendine günde beş kere hatırlatmış oluyor. Bu kitap, kendinle ilişki kurman gerektiğini sana hatırlatıyor.
– Vakitten bahsedelim mi biraz da? Beynimiz vakti nasıl algılıyor?
İkinci sır temsil sistemleri, iki buçukuncu sır, vakitle ilgili ve vakit da bir temsil zihnimizde. Herkesin zihninde vakit konusu birbirinden farklıdır. Kimileri geçmişi önünde görüyor, kimileri gerisinde, kimileri sağında, kimileri solunda… Geleceği önünde gören var. Şimdiki vakti, geçmiş, gelecek vakti birebir anda görenler var. Geçmişte yaşadığı çok büyük bir travma varsa geçmişi önünde görüyor. Zira travmayı önünde görüyor. Sadece onu önünden alıp gerisine koymamız, temsilinde onu önünden kaldırmamız bile karşımızdaki kişinin işine yarıyor. Zira fark etmeden zihinde her hususla ilgili bir temsil var. Mesela Batılılar vakti sıralı algılıyor. Doğulular iç içe algılıyor. Doğu kültürünün algıladığı vakit daha çok işe yarayan bir vakit. Zira daima gelişme içinde ve geçmişin de şimdiki vaktin içinde…
– Vakit hakikaten garip bir kavram…
Zaman konusunu kimse çözmüş değil biliyorsunuz. Vakti anlayamıyoruz. Bir tek şimdiki vakit var. Şimdiki vakte sahip olduğun vakit işine yarayacak formda vakti tekrar düzenleyebilirsin. Kafanda bir kalıp olduğunu bil, bu kalıp işine yarıyor mu, yarayacak biçime nasıl dönüştürürüm? Diyelim ki çok pinti, çok kendinden kısıyor, bil ki onun gelecek vakti çok büyük. Şimdiki vakitte çok cömert davranıyor, bil ki onun gelecek vakit algısı çok küçük; geleceği yok üzere davranıyor. Bu işine yarıyorsa bunu tutsun, işine yaramıyorsa bunu istikrara sokması için vakit algısını değiştirebilir.
– Vakit etrafını düzelttiğimiz vakit ne geçecek bizim elimize?
Yaşamınızı istediğiniz üzere düzenleyebilirsiniz o vakit.
– Pekala vakti çökertmek ne demek?
O bir tekniğin ismi. Geçmişte bir yerde yaşadığımız bir travmanın bizim üzerimizde yaratığı, her o olayı hatırlayınca vücudumuzda ya kalbimiz sıkışıyor, ya midemiz bulanıyor, ya boğazımız düğümleniyorsa, bil ki orada bir travma, bir badire var. Şuur vakti sıralı algılar. Ama bilinçaltında vakit yok, o her şeyi artık oluyormuş üzere algılar. Vakti çökertme idmanı ise, o olayın çok evvel olduğu, şimdiden bağımsız olduğunu anlamamıza yarıyor. Yani bilinçaltında olan bir şeyi şuur üstüne çıkarıp, sorunu çözmek. Olayı yeniden hatırlayacağız; lakin bize bir daha tıpkı ezayı vermeyecek. Anı duruyor, vücut acıyı yaşamıyor.
UĞRAŞIRSANIZ OLUR, OLMAZSA BANA GELİN 🙂
– Siz bu türlü anlatınca aslında memnun olmak ne kadar kolay diyor insan…
Evet, tek tek bulup çözmek gerekiyor. Karar vermek lazım, ben bunları çözmek istiyor muyum! Bunun yanında da daima vücudunu izleyeceksin. Vücudunuzu sıktığınız anlar, o hususla ilgili bir niyetiniz olduğunu haber veriyor. Orada çözmediğiniz bir bahis var manasına geliyor. İşte çabucak orada kalkıp o sorunu çözmek için harekete geçebilirsiniz. Şuurun örttüğü şey vücuttan fışkırır. Çözmeye başlamak istersen, sebebini düşünürsen bulabiliyorsun. Onun da teknikleri kitapta. Uğraşırsanız olur, olmazsa bana gelin. (Gülüyor)
– Lansmanda insan sıkıldığını nasıl anlar diye konuşmuştuk. Onu burada biraz daha açalım mı?
Çeneni, omzunu, kalçanı, ayağını sıktığında sıkılıyorsundur. Bunlar görünen yerler alışılmış. Zira beşerler apandisitini de sıkıyor, patlıyor. Durduk yere patlamıyor. Pankreasına bir şey oluyor. Ya da kanser hücresi hepimizde var, harekete geçiyor. Artık biliniyor, büyük bir hayal kırıklığı, çok kırılmış olmak kanser hücresini harekete geçiriyor. O kadar büyük bir hayal kırıklığı ki, artık yaşamak istemiyor. Diyelim ki, bak bir deney yapılmış, kanser olan kişi muhakkak bir vakit sonra Alzheimer oluyor. Unutmaya başlıyor. Kırıldığı mevzuyu unuttuğu için kanseri düzgünleşiyor.
– Bu durumda biz bu tekniklerle kanser hücrelerini de yenebilir miyiz?
Tabii, her şeyi. Kronik olup artık hücreyi bozarsan aşmak sıkıntı olabilir doğal. Yalnızca o çok üzüldüğün mevzuyu da bulup çözmekle başlıyor her şey.
Bütün hastalıkların duygusal sebepleri var. İnsan onları bulduğu vakit, o hastalık otomatik olarak, nasıl şeker çok suyun içinde çözülüyor yok oluyor, ne kadar olumlu niyetlerle kendini iyileştirirsen, artık onu yok ediyorsun. Çözülüyor yani…
– Siz anlatınca çok kolay üzere, lakin uygulamaya kalktığımızda çok zorlayacak gibi…
Karar vermek gerekiyor; kendimin en uygun haline gelmek istiyor muyum? Konuşurken “ama” diyoruz ya, o kelimeyi de hayatımızdan çıkarmak gerekiyor. Sözlerle ilgili de bir kısmımız var.
– Evet, o kısım de çok ilgimi çekti. Yeri gelmişken biraz ondan da bahsedelim mi?
Mesela en az 21 gün, kendi söz kalıplarını fark edip, o sözleri hayatından çıkarmak. Örneğin para ile ilgili sorunu var birçok kişinin, kredi açmazları, borçları var. Her günün bunla yatıp bunla kalkıyor. Daima bu sözler var zihninde. Niyetin yapı taşı ne; sözlerle düşünüyoruz. İnsan, konuşan ve düşünen bir hayvan! Sözlerinde yalnızca para, borç, kredi sözlerini 21 gün kullanmadığında, artık o hususların hayatından çıkmaya başladığını ve direkt tahlile yöneldiğini görmeye başlıyor.
BİZ BURAYA ÖĞRENMEYE GELDİK
– “Ne isterseniz onu değil, neyseniz onu çekiyorsunuz.” Bu cümle çok çarpıcı olanlardan biri; bunu da konuşalım mı?
Frekansını değiştirme konusu…
Öncelikle bilinmesi gereken şey, hisler bulaşıcıdır ve bir duyguyu hissediyormuş üzere yaparak, karşı tarafın bu duyguyu hissetmesini sağlayabilirsin. Yalnızca ‘’mış gibi” yaparak bile karşı tarafa o duyguyu bulaştırabilirsin. Yani ben korkuyor olduğumda sen de korkuyorsun. Neden korktuğunu bilmiyorsun; fakat ilkel vakitten bir şey. Eski vakitte benim korktuğumu sen görünce anlıyorsun ki burada aslan, kaplan var sen de harekete geç. Ancak artık bu inançlı ortamda korktuğumda sanal bir kaygı var. Tekrar de sana da bulaşıyor. Bir şeyden korkuyorsun ya da huzursuz oluyorsun; lakin neden olduğunu anlamıyorsun. Ben burada çok memnunum, hahaaah diye kahkaha atsam sen de gülmeye başlıyorsun. (Gülüyoruz.) Münasebetiyle keyifli olduğun anları ve ülkü benlik imajını hatırlayıp titreşimini değiştirebilirsin. Titreşim değiştiğinde karşı taraf da senin o yanını görüyor. Mesela o denli bir kelam vardır, evlenmek isteyen hanımlar, beyefendiler için. Gülerken onu beğeniyor, dans ederken beğeniyor, keyifli halindeyken ona aşık oluyoruz biz. Yani titreşimi yüksek olduğu vakitler bizim, onu sevdiğimiz, beğendiğimiz anlar. Münasebetiyle bir mühlet o halimizi hatırlamak bile sizin titreşiminizi değiştirip etrafınızdaki algılarınızı o tarafa yanlışsız görmenizi sağlıyor.
– Bu nasıl bir süreç pekala? Beynimizde neler oluyor?
Saniyede 2000 veri geliyor bize ve biz bunun bininde süreç yapabiliyoruz. Hasebiyle şayet beyninizde titreşiminizi yüksek tutarsanız algılarınızda da o istediğinizi şeyi görmeye başlıyorsunuz. Dedik ya “Dikkat neredeyse güç oradadır” diye münasebetiyle senin dikkatin yalnızca olumlu ve gayesine giden şeyleri artık görmeye başlıyor. Bunun da sebebi sen şuurlu zihnine gayesini yerleştirmiş oluyorsun, o bilinçaltına ileti veriyor. Bilinenin bilakis bilinçaltına bir şey gömmek yerine şuuruna bir şey gömmen gerekiyor. Şuurun, bilinçaltına inandırıyor onu. Yani bizim bütün inançlarımız, şuurlu zihnimizde oluşup bilinçaltımıza yerleşiyor. Şuurlu zihnimizle beş kez bardak kırıyoruz, sonra şuurumuza diyoruz ki “Ben sakarım”, onu bilinçaltına gönderiyoruz. Sonra da diyorsun ki “Ben sakarım”. Bunu bu türlü doğuştan sen sakar doğmuşsun üzere söyleyiveriyorsun. Halbuki bu inancı buraya yerleştirenin kendin olduğunu unutuyorsun ve bunu fizik bilgisi üzere, temel bilimler, müspet gerçeklik üzere kabul ediyorsun. Halbuki sen beş sefer kırdın, on defa de kırmadın. Dikkatini kırmadıklarında tuttuğunda o vakit kendinle ilgili inancını değiştirebilirsin.
– Burada da bir örnek versek mi?
Şanslıyım ve şanssızım diyen beşerler vardır ya. Bu türlü diyen beşerler ortasında bir araştırma yapılmış. Asansör beklerken bin kişi diyor ki “Bana daima asansör gelir”, bin kişi de diyor ki “Ben daima asansörü beklerim”. İki tarafa da bakıyorlar. Şanslıyım diyene yüzde 50 asansör geliyor, şanssızım diyene de yüzde 50 asansör gelmiyor. Şanssızım diyenler gelmeyen asansörü görenler, şanslıyım diyenler gelen asansörleri görenler. Yani bilimsel olarak ikisi eşit!
Bir diğer araştırma da şöyle: Gözleri bağlı basket attırılıyor. Alkışlanınca attığını düşünüyor. Gözleri açıkken daha fazla atıyor. Profesyonel birini gözleri bağlıyken alkışlamıyorlar, gözleri açıkken atamıyor.
Bununla ilgili o kadar çok deney var ki, iki IQ’su eşit sınıf seçiliyor. Bir sınıftaki çocuklara ne kadar başarılı, ne kadar yeterli oldukları daima söyleniyor. O çocuklar daha başarılı oluyor. Öbür sınıftakilere de “Yapamıyorsunuz, edemiyorsunuz!” Onlar, verilen derslerden daha düşük puan alıyor. Hasebiyle biz kelamlardan sözlerden çok etkileniyoruz ve iç konuşmalarımız var bizim. İnsan iç konuşmalarını kendi istediği üzere değiştirip dönüştürdüğünde o vakit yeni kendini yaratma talihine sahip oluyorsun.
– İç konuşmaları fark ettikten sonrası pekala?
İç konuşmaları fark ettikten sonra imgeleri, dış sesleri, hani diyorlar ya daima artık, “Etrafında seni düşürecek beşerler tutma!” Niçin diyorlar onu, hükümdarların bile dalkavukları var. Neden tutuyor onu, adamı pohpohluyorlar. Ya da popstarların yanında “Yaparsın, edersin” diyen beşerler var. Münasebetiyle seni destekleyen, o titreşimi yüksek beşerlerle birlikte ol. Bu türlü bir talihi yok olağan herkesin. O kişi kim olacak? Kendimiz olacağız. Kendimizi içeriden daima pohpohlayıp, kendimizi suçlamamamız gerekiyor. Zira hiç o denli cürüm diye bir şey yok, ceza da yok. Biz buraya öğrenmeye geldik. Yalnızca tam ve tamam olduğumuzu hatırlamamızla ilgili bunlar. Kitapta da bunu anlatıyorum; aslında tam ve tamamız, yalnızca bizde fazlalıklar var. Fazlalıklar ne? Endişelerimiz, telaşlar, belirsizlikler… Bunlardan arındığımızda o vakit tam ve tamam oluyoruz. Eksik değiliz yani biz, bizde fazlalık var. Onlar gittiğinde kusursuz alıyoruz.
Ya da şöyle bir örnek vereyim. Yüz mumluk bir ampulsün. Tozlanmış etrafın, tozu silmek üzere düşünülebilir. Tozu sildiğinde çok daha fazla ışık veriyorsun. Bu kitap, bu işe yarıyor diyebiliriz…
Damla Karakuş: Teşekkür ederim.
Banu Gökcül: Ben teşekkür ederim.
Banu Gökcül’e ulaşabileceğiniz adresler:
*
Damla Karakuş
Instagram:
